۰۸
مرداد ۹۲
امام جعفربن محمد علیهما السلام در ذیل
« و قالوا لا تَذَرُنّ وَدّاً وَ لا سُواعاً وَ لا یَغُوثَ وَ یَعُوق وَ نَسراً »(آیه 23 سوره مبارکه نوح: و گفتند زنهار خدایان خود نه وَدّ، نه سُواع، نه یَغوث و نه یعُوق و نَسرا را رها مکنید و واگذارید.)
نقل است که فرمودند: « صلحای قوم پیوسته خداوند عزّوجلّ را می پرستیدند و نزد مردم معزّز و محبوب بودند تا آن که جملگی فوت شدند، فقدان ایشان بر مردم گران و سخت آمد و آنها را به شیون و افغان آورد، در این وقت ابلیس ملعون فرصت را غنیمت شمرد ونزدشان آمد واظهار داشت:
نگران نباشید، در نظر گرفتم سنگهایی را به صورت و مثال ایشان تعبیه نموده تا به آنها نگریسته و انس پیدا کرده و خدا را عبادت نمایید، پس با این حیله بت هایی چند به صورت و مثال آن مردان آماده کرد و در اختیار ایشان نهاد، مردم به آن بت ها نظر کرده و یاد آن مردان صالح را تازه نموده و با نشاط خداوند عزّوجلّ را عبادت می کردند آن زمان گذشت و فصل زمستان و بارندگی فرا رسید مردم بت ها را به داخل خانه ها آوردند و آنجا مستقر کردند، پس از آن پیوسته خداوند عزّوجلّ را پرستش می کردند تا عصرشان منقضی شد و تمامشان از دنیا رفتند، نوبت به اولاد ایشان که رسید گفتند: "پدران ما این بت ها را می پرستیدند لاجرم ایشان نیز به عبادت همان بت ها پرداخته و سفارش می کردند که عبادت این معبودان را وامگذارید و معنای آیه شریفه:« لا تَذَرُنّ وَدّاً وَ لا سُواعاً» همین است.
