صلوات فراموش نشه!

متأسفانه با دنیایى از غصّه و حزن باید گفت: معاویه در شام، در محراب نماز مى‏ایستاد و مردم به او اقتدا مى‏کردند، چه امام و چه مأموم‏هایى ! ظهر روزى که هوا گرم بود، نمازش تمام شد، خواست تا براى خوردن غذا به خانه برود، در بین جمعیت «سوید بن غفلة» را دید. گفت: سوید ! چه عجب ! به شام آمده‏ى؟ سوید گفت: کارى داشتم. معاویه گفت: براى صرف غذا نزد ما بیا. سوید ایام پابرهنگى معاویه را دیده بود، آن زمانى که نان نداشت تا بخورد. معاویه آن وقت حدود هشتاد ساله بود.

سوید مى‏گوید: مثل هفت خوان رستم، بند بند کاخ را رد کردیم، مأمورها همه ایستاده بودند، احترام مى‏کردند. به سالنى رسیدیم، چه پرده‏هایى، چه فرش‏هایى، گفت: بنشین تا غذا حاضر شود. خدمتکار آمد، گفت: اعلى حضرت ! غذا حاضر است.

سوید مى‏گوید: وقتى درب سالن را باز کردند و سفره را دیدم، گفتم: معاویه ! مگر چند میهمان دارى؟ گفت: براى چه؟ گفتم: به اندازه صد نفر غذا روى سفره هست. گفت: میهمان غیر از تو ندارم، گفتم: این همه غذا را مى‏خورى؟ گفت: نه، گفتم: پس چرا این همه غذا را روى سفره گذاشته‏اند؟ گفت: من به آشپزخانه دستور داده‏ام که هر روز انواع غذاهاى سورى، مصرى، شامى و ایرانى را بپزید، من هر کدام را میلم کشید، بخورم.

این معده نفس است. زمان ما نیز در دربار، کاخ‏ها و عروسى‏هاى دنیا و هتل‏ها، همین بازى‏هاى معاویه هست. چهارصد نفر میهمان دارند، سفره‏اى مى‏اندازند که اگر چند هزار نفر بخورند، گویا باز دست نخورده است. بعد بقیه‏اش را دور مى‏ریزند و مى‏گویند: بهداشتى نیست.

عده‏اى قیامت عجیبى دارند. شما جوان‏ها ! وقتى که ازدواج کردید و بچه دار شدید، بچه‏ها بزرگ شدند، فریب بچه‏ها را نخورید، دین خود را با فرزندان معامله نکنید. میهمانى و عروسى با هزینه‏هاى گزاف براى آنها نگیرید.

به سوید گفت: بخور. خودش شروع به خوردن کرد، چند لقمه خورد، گفت: اى سوید ! چرا نمى‏خورى؟ گفت: اشتها ندارم. مى‏ترسم لقمه‏اى بخورم، گلوگیرم شود و خفه شوم. گفت: چرا؟ سوید گفت: به یاد امیرالمؤمنین  علیه‏السلام افتادم.