اوقات بعد از نماز و با زمانی که ذهن و جسم‌مان درگیر فعالیتی نیست، بهترین موقع برای قرائت اذکار شریفه‌ای است که از بزرگان دینی به ما رسیده است. یکی از اذکاری که مداومت بر قرائت آن برای انجام دهنده ان متضمن فواید و فضایل بی شماری است تکرار ذکر شریف تسبیحات اربعه؛ «سبحان الله و الحمدالله و لا اله الا الله و الله اکبر» است.
امام جعفر صادق (علیه‌السلام) از پیامبر بزرگوار اسلام روایت می‌کنند که روزی پیامبر خدا به اصحاب و یاران خود فرمودند: «آیا شما را به چیزى که ریشه‌اش در زمین و شاخه‌هایش در آسمان است راهنمایى نکنم؟ گفتند: آری،
رسول خدا فرمودند: هر یک از شما پس از خواندن نماز واجب، سى مرتبه بگوید: «سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اکبر». سپس در فضیلت این ذکر شریف فرمودند: «ریشه این اذکار در زمین و شاخه‌هایش در آسمان است. این ذکرها جلوى ویرانى، آتش سوزى، غرق شدن، افتادن در چاه، طعمه درندگان شدن، مردن بد و بلاهایى را که در آن روز بر انسان فرود می‌آید می‌گیرد، و این عمل، کردار شایسته پایدار هستند که ثمره آن، تا همیشه بر جای خواهد ماند».
همچنین می‌فرمودند: ذکر «سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَر» را بسیار بگویید؛ زیرا در قیامت، گروهى از فرشتگان در پیش روى این اذکار و پشت سر و دنباله‌رو این‌ها باشند و این اذکار، نیکی‌هاى ماندگارند».(۱)
امام باقر (علیه‌السلام) نیز از جد بزرگوارشان روایت می‌کنند که روزی جدم رسول خدا (صلوات الله علیه و آله) از کنار مردى گذر می‌کرد که در باغش مشغول کاشتن درختى بود، حضرت ایستاد و به او فرمود: آیا درختى به تو معرّفى کنم که ریشه‌اش استوارتر باشد و زودتر برسد و میوه‌هاى پاک‌تر و بادوام تر بدهد؟ عرض کرد: مرا راهنمایى کن اى رسول خدا! فرمود: هر گاه وارد صبح و شام شدى، بگو: سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الّا اللَّه و اللَّه اکبر، که اگر این را بگویى براى تو در برابر هر یک تسبیح، از هر میوه‌اى ده درخت در بهشت خواهد بود و این کلام یکى از مصادیق باقیات صالحات است. (۲)
روزها و شب‌های ماه مبارک رمضان فرصت مناسبی است تا با قرائت این اذکار شریف جان و دل خود را از گناهان تطهیر نماییم.
___________________________________________________________
پی نوشت‌ها:
۱- شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص ۸، منشورات الرضی، قم، چاپ دوم، ۱۳۶۴ ش.
۲- شیخ صدوق، آمالی، ص ۲۰۲ و ۲۰۳، کتابچی، تهران، چاپ ششم، ۱۳۷۶ ش.
